Η άποψη μου είναι ότι η συσκευασία ενός δώρου είναι πολύ σημαντική και παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στην παρουσίαση του. Είναι το μισό (ή και παραπάνω) της χαράς του παραλήπτη του δώρου. Είναι αυτή που δίνει την πρώτη εντύπωση και η θύμηση της μένει στη μνήμη μερικές φορές και περισσότερο από το ίδιο το δώρο! Δεν χρειάζεται πάντα να περιβάλλεται από γκλαμουριά και "γυαλιστεριά" (νέα μελινική λέξη αυτή... ο Μπαμπινιώτης θα με καρατομήσει). Φτάνει να έχει προσωπικότητα και να ταιριάζει με το αντικείμενο!
Γι' αυτό λοιπόν και γω, φτιάχνω τις συσκευασίες μόνη μου. Χειροποίητες, μοναδικές και τσαχπίνικες να ταιριάζουν με την παιχνιδιάρικη (ενίοτε) διάθεση μου και με τα καλούδια μου. Δεν είναι πολυτελείς από άποψη υλικών. Ούτε βελούδα, ούτε μεταξωτά, αλλά απλά χαρτιά που μπορώ να κόψω, να διπλώσω, να μεταποιήσω και να δημιουργήσω σε ωραία κουτάκια. Έχουν όμως την προσωπική μου πινελιά και αντανακλούν και το χαρακτήρα των αντικειμένων που δημιουργώ!
Οι προηγούμενες συσκευασίες ήταν φραουλίτσες. Κόκκινες, ροζουλιές και φούξια, με πράσινα φυλλαράκια. Έφτιαξα το πατρόν, το προσάρμοσα στις διαστάσεις που ήθελα (πιστέψτε με χάλασα πολύ χαρτί μέχρι να βρω το σωστό) και τις έκοβα μία-μία σε χοντρό χαρτί κανσόν.
Αλλά ήθελα μία αλλαγή. Έψαξα, σκέφτηκα και κατάληξα σε κουτάκια-κύβους με ρομαντικό τελείωμα δαντέλας. Έψαξα λοιπόν και βρήκα χαρτιά διπλής όψης σκληρά, έφτιαξα το πατρόν και με ένα κοπτικό έκανα και το τελείωμα δαντέλας στο καπάκι. Και για να έχει και μία παιχνιδιάρικη όψη, άλλαξα τα καπάκια. Έβαλα διαφορετικά καπάκια σε κάθε κουτάκι.
Άρχισα λοιπόν την παραγωγή... Μου πήρε και κάμποση ώρα, να σχεδιάσω, να κόψω να κολλήσω... και voilà! Κάμποσα κουτάκια έτοιμα να γεμίσουν με παιχνιδιάρικα καλούδια... Και είπα λοιπόν να τα φωτογραφήσω να σας τα δείξω (ένεκα περήφανη των δημιουργιών μου... ψώνιο δηλαδή που λεν και τα παιδιά μου).
ΟΜΩΣ... λογάριασα χωρίς τον ξενοδόχο. Διότι έβαλα το ωραίο ανοιχτό μου φόντο, έστρωσα και τα κουτάκια μου σε μια ωραία σειρά, πήρα και το κινητό μου (είμαι πολύ ερασιτέχνης στη φωτογραφία και πρέπει να το αλλάξω αυτό, το ξέρω) και ....τσουπ ήρθε η καλή σου καμαρωτή-καμαρωτή και φουντωτή και βρηκε τρόπο να μου δηλώσει την παρουσία της... Βρε φύγε απο 'δω, δουλεύω, βρε πήγαινε πιο πέρα... τίποτα. Μουλάρα μεγάλη και στρώθηκε αμέριμνη πάνω στα πραματάκια μου!
Με κοροϊδευε η άτιμη και στρώθηκε στο γλύψιμο χωρίς να μου δίνει απολύτως καμία σημασία. Τι να κάνω; Είδα και απόειδα και γω και την χρησιμοποίησα λοιπόν για φόντο!
Αλλά δεν σταμάτησε εκεί το θέμα... Όοοοοοχι! Διότι κουτσά-στράβα τελείωσα, λέω "εντάξει τώρα να τα μαζέψω, να τα βάλω στη σακούλα μη μου χαλάσουν"... και κάνω το λάθος να φέρω την ωραία μεγάλη πλαστική σακούλα... ΑΛΛΑ οι σακούλες κάνουν χρουτς-χρουτς και αυτό φαίνεται ότι είναι ήχος θεσπέσιος για τα γατιά. Δεν πρόλαβα να ανοίξω τη σακούλα και να την αφήσω κάτω για να φέρω τα κουτάκια... Τσουπ την οικειοποιήθηκε πάραυτα.
Αμμμμμμμμμ!!! (ασκήσεις ηρεμίας). Αναγκάστικα να φωνάξω το Θωμά να την κουβαλήσει, ο οποίος ήρθε και ξυπόλητος (είπαμε... Αμμμμμμμμ!!!!). Και στο τέλος αφού βγήκε και από τη σακούλα, ήρθε και κάθισε επιδεικτικά δίπλα μου και με κοίταζε και μου έκανε και μιαουουουο... γιατί την ενοχλήσαμε την κυρία... Κατάλαβες;
Αγαπάααααααω Ροζουλίτα... κισμέτ μου!!!!!!
